Yalnızlık da bir ihtiyaç...

http://www.youtube.com/watch?v=DrL_Gdh5scQ

    Yalnızlık da bir ihtiyaçtır. Bazen mutlu da olsan mutsuz da olsan yalnız kalmak isteyebilirsin. Düşünmek ya da düşünmemek için yalnız kalmak istersin.


     Yakın arkadaşlarınla birlikteysen muhtemelen senin konuşmak istemediğin şeyleri tekrar tekrar soracaklardır. Çok yakından tanımadığın insanlar da seni tanıyabilmek için yine soru soracaklardır. Oysa sen anlatmak istiyor musun diye düşünmezler. Yalnız kaldığında ise kafanı bu konulardan uzaklaştırmak için kitap okuyabilirsin, alışveriş yaparsın, sinemaya gidersin vs.
 

    Geçen gün Pazar sabahı İstiklal'e gidip yalnız başıma kahvaltı yapmak istedim. Kuzenime söylediğimde kuzenim;"Bize mi küstün?", "Neden gidiyorsun?", "Kahvaltı yapalım birlikte..." gibi tepkiler verirken annem; "Neden yalnız gidiyorsun?" ,"Kuzenin de gelseydi...", "Sıkılmaz mısın?" gibi tepkiler verdi. Belki yalnız olmak istiyorum, yalnız olmak için bile onay almam mı gerek?


    Toplumumuzda yalnızlık da hoş karşılanmıyor tabi ki. Örneğin, bara tek başına giden insanlar hakkında direkt olarak "aranıyordur" düşüncesi yaratılmıştır. Belki canını sıkan bir şey oldu ve o da içmek istiyor olamaz mı? Veyahut ailesiyle yaşayan bir genç, başka bir aileye misafirliğe gitmeyip evde yalnız kalmayı tercih etse bu sefer "asosyal" ya da "yabani" olarak adlandırılır. Belki genç evde yalnız kalıp kafa dinlemek istiyordur, olamaz mı? İnsanları yalnız da rahat bırakamayan bir toplumuz. Arkadaşlarıyla olmak istese neler söylenir, o konulara hiç girmeyeyim.


    Gel gelelim yalnızlık seçim meselesi de değildir. Kimse sürekli yalnız olmak istemez tabi... Bazen zorunda bırakılırız, bazen de kötü yaşamaktan daha iyi bir seçenek gibi gözümüze çarpar. Hani "denize düşen yılana sarılır" meselesi gibi. Umudumuz olduktan sonra yalnızlık da geçici olarak hayat kurtarır.


    İnsanın yalnızlığı da yaşaması, tatması gerekir. Sonuçta yalnız ölmeyecek miyiz, tıpkı yalnız doğduğumuz gibi?